Nieuws

Bernisse, 14 september 2025

Tocht Bernisse,

‘Adri en Jacqueline, I presume?’ We zijn net begonnen de boten af te laden wanneer twee bekende gezichten aankomen bij de kanosteiger in Heenvliet. Zij hebben hier vlakbij gekampeerd, heel slim, ze hoefden daarom niet voor dag en dauw uit de veren.

De laatste buien zijn al weggetrokken voordat we uit Leiderdorp vertrokken en een strakblauwe hemel met de zon pal in het gezicht lacht ons toe wanneer we het kanaal tussen het Brielse meer en de Oude Maas opdraaien. We delen de Voornse Sluis met een sleepboot die in gebruik is als plezierjacht waarop de discussie ontstaat of we hem al dan niet moeten laten voorgaan: is het beroepsvaart of niet? ‘Irrelevant,’ volgens Mathijs, ‘hij is korter dan 20 meter dus hij heeft geen voorrang op kano’s.’ 

We verlaten de sluis op een niveau van ruim een meter hoger en komen terecht op de Oude Maas die hier heel breed is. Vrachtschepen varen af en aan, waaronder een zeeschip onderweg naar Dordrecht. We hebben een lichte stroom mee, hopelijk houden we die de komende twee uur. Tegenover de jachthaven van Rhoon slaan we rechtsaf, herstel gaan we stuurboord uit naar het Spui, de getijdenrivier die de Oude Maas met het Haringvliet verbindt. Helaas, de stroming is te verwaarlozen, dat betekent dat de kentering er aan zit te komen en dat we tegenstroom kunnen verwachten. Kort pauzeren is daarom de boodschap.

We pauzeren op een strandje bij Oud Beijerland, natte voeten dus behalve voor Adri die vanuit de achterste kuip in de tweepersoons boot naar voren loopt en op het droge kan uitstappen. De rivier buigt om drinkwaterbedrijf Beerenplaat heen en meteen daarna voelen we de tegenstroom. We volgen het voorstel van Roy om aan bakboordwal te varen, zo zitten we uit de wind en uit de hoofdstroom. Bij de veerpont van Nieuw Beijerland kiezen we weer voor de eigen wal. We komen nauwelijks nog vooruit tegen wind en stroom, Gaston en Jan Cees zijn al uit het zicht verdwenen. Aanleiding voor Gerard om de vaarleider te verwijten (met een knipoog) dat hij volgende keer zijn rekenwerk beter moet doen. Mijn weerwoord, dat je bij tegenstroom langer van dezelfde omgeving kan genieten, vindt geen gehoor. En bij het noemen van het alternatief, om 5 uur op de club verzamelen, blijft het opvallend stil. Door stug vol te houden bereiken we uiteindelijk gemaal Bernisse. Daar gaan de boten op wieltjes en houden we een langere pauze.

Het water is kraakhelder, we hebben zicht op scholen kleine visjes en een oerwoud van waterplanten onder de boot. Op sommige plekken komen de planten tot het oppervlak. Adri neemt de Waterplanten-app erbij op zoek naar de soortnamen, om er achter te komen dat de app bedoeld is om de overlast door waterplanten voor motorboten door te geven aan de waterbeheerder. Hoezo overlast? Wij glijden er met gemak overheen en voor motorboten is het hier verboden. Het is een prachtig natuurgebied, rijk aan planten en dieren en dat op een steenworp afstand van ’s lands grootste industrie- en havengebied.

Met dank aan Leen en Femke voor het voorvaren!

Jaap
(foto’s van Roy en Jaap)

Felicitaties

Van harte gefeliciteerd Gaston en Pam 
met het behalen van het KVA examen!

Veerse Meer 30 en 31 augustus 2025

Deelnemers: Gerard, André, Koichiro, Frank, Sophie (kajak), Adri, Jacqueline (fiets)
Verslag: Sophie

Regen en storm verwacht.
Valt mee, veel zon.
Ook dikke druppels op het water.
Adri en Jacqueline gaan fietsen en kamperen op onze camping.
Hun zoon, Gerard, is voor het eerst mee. Een paar dagen na onze tocht zie ik hem vlot over de Rijn varen, in zijn eigen kano, vandaar de goede kano conditie.
Motor vliegtuigjes vliegen over.
Duikeend, waterhoen, witte reiger.
Watermunt.

Hoge uitstap in Veere, met haar imposante kerken. Jacqueline en Adri wachten ons op en serveren cake met appels uit eigen tuin. André, Koichiro en Gerard lopen een rondje door de stad en leren dat er in de glorietijd veel handel met Schotland was.
Frank en Sophie blijven bij de boten en aanschouwen een ‘enigma’. ‘Wat is dat?’ ‘Een mysterie.’
Een man komt met een opgerold tapijt naar een boot toe en blijft staan, alsof hij wacht, hij kijkt rond, morrelt aan de boot, wacht, loopt weg, komt terug.
Hij kijkt verloren om zich heen.
Uiteindelijk laat hij zich met tapijt en al op de boot vallen, een wiebelige stap.
Het zal een zeil zijn.
Vanwaar die weifeling de hele tijd?
Het geeft de handeling iets verdachts.
We verzinnen een autisten-mop over ‘het’ zien zitten of ‘het’ niet zien zitten.



In de avond bereidt ieder de eigen maaltijd. Gerard heeft een bord mee en Jacqueline kookt voor hem, wat een luxe. Moeder, zoon en vader op een rijtje, wat een geluk.
Er wordt gekookt op verschillende soorten gas en benzinebranders. Benzine, ik snuif de lucht diep op, het doet mij denken aan de koperen aansteker van mijn vader.
Koichiro had een brander die het twintig jaar goed deed, het werkt met een pomp systeem. Het nieuwe model hapert. Geduldig maakt hij het apparaat schoon, het hapert nog steeds.
Ondertussen wordt er enthousiast gesproken over Gerards idee over de kano met rad, schroef, windmolen en schoepen. Frank denkt lustig mee, verticale cabine, ronde schijf en turbine, André lijkt te slapen maar ontwaakt uit zijn sluimer om een steentje bij te dragen.

De volgende ochtend is Koichiro alweer als eerste klaar. Hij is efficiënt en zijn bagage is compact, hij beklom eens bergen, zou het daardoor komen?
Jaloers vragen we ons af of hij wel alle kanospullen mee heeft en dankbaar maken we gebruik van zijn hulpvaardigheid.
André is vroeg wakker maar laat voor zijn doen. Hij kampeert voor het eerst in vijftien jaar en zit voor een enorme tent waarvan hij niet meer wist dat die zo enorm was.
Gerard, Jacqueline en Adri zitten gemoedelijk aan de koffie, Frank en ik vloeken onder de, door Frank zelf gecreëerde, tijdsdruk (“10 uur in de boot!”) en de onoverzichtelijke chaos aan spullen. Gelukkig zijn onze medevaarders mild en we mogen ook later vertrekken.
De wind is gaan liggen.

Frank eet zeewier en bijna iedereen volgt zijn voorbeeld. Hij denkt dat het zeekraal is. We sterven niet en vinden uit dat het viltwier is en eetbaar.
Enkelen zien een ijsvogel.
Allen zien de Grand Banks boten, er is een meeting, ze geven mooie surfgolven. Roodbont vee, boerenpaarden, een roofvogel en een vogel met een kromme snavel, de wulp.
Aan land komen Adri en Jacqueline nog eenmaal langs. Ditmaal trakteren Frank en ik, ter ere van ons zesjarig huwelijk.
We vierden het op de Oosterschelde. Terwijl de gasten op ‘De Onrust’ vaarden kwamen wij in onze kano’s aan met onze clubgenoten aan onze zijde. Twee witte Dawn Traders met zonnebloemen erop. Frank een geel badeendje op zijn hoge hoed, mijn sleep gedragen door dobberende badeendjes.
Niemand van toen is er vandaag bij.
Wat verandert er toch veel in korte tijd.
Thuis in Warmond brengen we Franks boot naar het landje. De meneer met de mooie tuin komt ons begroeten. Frank had pruimen voor hem geplukt, hij mag niet meer op de ladder van de dokter en zijn vrouw.
We praten over de pruimen en over de druiven. De man vindt het niet erg als de merels een deel van de oogst eten, ze zingen immers het hele jaar voor hem.

Botsen, vangen, gooien, sprinten en vallen

Het Leidsch Dagblad maakt in de zomer elke week een reportage over een bijzondere sport. In de week van 18 augustus was het de beurt aan Kano Rijnland. Journalist Aniek Wiggers trainde mee en leerde wat kanopolo inhoudt. 

ZOMERSERIE

Kanopolo: krachtpatsers die niet bang zijn
Botsen, vangen, gooien, sprinten en vallen

Een combinatie van rugby en waterpolo, maar dan in een kano? Dat moesten we maar eens proberen.

Bor en Mick in een duel (foto: Rob van Dullemen)


LEIDERDORP Los van een paar keer kajakken op vakantie in Frankrijk, heb ik niks met peddelen. Althans, dat dacht ik. Toch beviel de training kanopolo mij zeer.
Mick, ervaren kanopoloër en voor de gelegenheid mijn trainer, vangt mij om stipt zeven uur op. In het clubhuis van Kano Rijnland drinken we koffie en legt hij het spel in grote lijnen uit. Zo leer ik dat kanopolo een combinatie is van rugby en waterpolo, maar dan in een kano. Een wedstrijd speel je met vijf tegen vijf en duurt twee keer tien minuten.,,De sport is intensief, dus die tijd is ruim voldoende."

Proppen
Na de koffie kleed ik me om. Waar mijn mede- kanopoloërs in heuse kanopolo-uitrusting ten tonele verschijnen, inclusief eigen boot en peddels, kom ik in een sportbroekje en shirt aan. Wel heb ik keurig mijn waterschoentjes aan. De rest leen ik van de club.

Dat is overigens makkelijker gezegd dan gedaan. Met mijn lengte van één meter negentig blijkt het een opgave om een passende boot te vinden. In de eerste drie boten zijn de voetsteunen niet lang genoeg en pas ik niet, zelfs met goed proppen.
Ook boot vier en vijf zijn niet gebouwd voor mijn figuur, maar nummer zes past. Ten minste, als ik een van mijn benen langs de voetensteun wurm. Stabiel ligt het niet, maar wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd. Nadat ik ook de peddel, helm en zwemvest heb gekregen, is het tijd om het water op te gaan.

Wiebelig overgooien
Mick houdt mijn kano vast terwijl ik onhandig mijn benen in de kuip zet. Balancerend op de smalle boot zorg ik dat mijn benen op de juiste positie komen zodat ik kan gaan zitten. De trainer geeft me mijn peddel aan en ik krijg de opdracht om wat meters te varen.

Ik begin wiebelig, maar al snel lukt het aardig. Ik peddel voor Mick uit terwijl hij me tips geeft. Na een paar minuten heb ik het goed genoeg onder de knie om de bal over te gooien. Met mijn achtergrond als hockeykeeper heb ik prima hand-oogcoördinatie en gaat het overgooien goed.

Tevreden maar voorzichtig bekijk ik mijn vooruitgang. Kletsend met Mick gooien we gemoedelijk over en met het warme weer is het opspattende water geen straf. Zodra de bal mijn kant op komt, vang ik de bal met mijn peddel. Die leg ik haaks op mijn boot, zodat ik die na het gooien weer snel kan grijpen om verder te varen. Wat onwennig breng ik mijn boot weer in de juiste positie om de bal te ontvangen.

Nummertje gooien
Al snel word ik in het diepe gegooid: meedoen met de mannen. Mick haalt drie spelers naar onze kant en legt de oefening uit. We gaan 'nummertje gooien'. Op ieders zwemvest staat een nummer en op volgorde van laag naar hoog gooi je de bal naar degene met een hoger nummer, terwijl de rest de bal probeert te onderscheppen en daarbij aanrakingen niet schuwt. Voor de goede orde: dit alles in een smal bootje.

Met mijn nummer negentien zit ik precies in het midden van de vijf nummers. We peddelen, verdedigen en gooien wat af. De een behendiger dan de ander. Toch heeft Mick genoeg vertrouwen in mijn kunnen om de volgende oefening uit te zetten.

We vormen een kruis, met twee spelers aan weerszijden van het goal - een soort
handbaldoel, maar dan kleiner en op palen - en de middelste speler ervoor. Een van de spelers naast het doel gooit de bal naar de sprintende middelste speler, die de bal dient te scoren. Ik verklap het vast: lijkt simpel, is moeilijk.

Brute spierkracht
De bal vangen lukt me redelijk, maar de brute spierkracht ontbreekt om de bal het hoge doel in te krijgen. Keer op keer raak ik of de onderkant of gooi ik in het luchtledige. Vol verwondering kijk ik naar de jongens die met het grootste gemak de bal keihard in het net gooien.

Na de oefeningen is het tijd voor het echte werk en gaan we een partijtje spelen. We worden verdeeld in teams van zes dan wel zeven en ik vertrek met team geel naar de overkant. Na een snel overleg en het kiezen van de aanvoerder stellen we ons op (ik sta wissel) en begint het spel.

Een wedstrijd begint met de sprint, waar van elk team een speler zo snel mogelijk naar het midden vaart en daar de bal probeert te veroveren. Halverwege de eerste helft kom ik in het spel. Lichtelijk verloren probeer ik de mannen bij te houden en meermaals ben ik nog onderweg naar het laatste duel als de bal zich weer op een andere plek bevindt.

De beginsprint van de tweede helft mag ik doen. In mijn poging de boot recht te leggen smokkel ik half per ongeluk al een paar meter. Ik sprint zo snel ik kan (in mijn hoofd was ik sneller) naar het midden en krijg de bal mijn kant op gegooid. Alle techniek die ik zojuist aangeleerd heb gekregen verdwijnt als sneeuw voor de zon en onhandig grijp ik naast de bal.

Tijdens de wedstrijd weet ik, tot mijn voldoening, de bal te vangen én die keurig naar mijn teamgenoot te gooien zonder in het water te vallen. Daarna vind ik het weer welletjes en vertrek ik zo snel als mijn peddelkunst het toelaat naar de achterlijn om te wisselen, waar ik veilig ben. Daar klets ik wat met Quinten, die nu acht jaar aan kanopolo doet.,,Ik begon tijdens de middelbare school en vond het zo leuk dat ik het ben blijven doen. Het was wel even wennen om de controle over de boot te houden."

Biertje
Na afloop complimenteren de jongens mij met het feit dat ik niet het water in ben gevallen ('dat was bij mijn eerste keer wel anders') en trots steek ik dat compliment in mijn zak. Inmiddels koud geworden kleed ik me snel om en drinken we nog een biertje met elkaar in het clubhuis.

De mannen vertellen me het een en ander over de sport. Zo leer ik dat slechts 640 Nederlanders aan kanopolo doen. Kano Rijnland kent ongeveer dertig actieve leden, variërend in niveau en leeftijd. Qua jeugd- en vrouwenteams kan de vereniging nog wel een oppepper gebruiken, voegt Mick toe.

Ik heb genoten van de spoedcursus kanopolo en sluit een vervolg in de sport zeker niet uit. Zoals Mick zegt:,,Kanopolo is een sociale sport. Je zit in een bootje en hebt het gezellig met elkaar."

Kanotrektocht Weerribben-Wieden

Vorig jaar zijn we de IJssel afgevaren tot aan Kampen. De bedoeling was om op het Ketelmeer onze laatste overnachting te hebben, maar vanwege voorspeld onweer ging dat niet door. Dus dit jaar is het Ketelmeer een mooi startpunt voor onze kanovakantie.
De route wordt grofweg uitgezet en campings besproken. Want het is augustus dus vakantietijd.

We starten in Schokkerhaven, waar we via een strandje het water op kunnen. Een man met een zeilboot wuift ons uit. Het is rustig op het water. 
Een binnenvaartschip vaart voor ons langs en draait vervolgens naar links om op het Ramsdiep te gaan varen. Wij varen richting het IJsseloog, een opslagplaats voor verontreinigd slip. Maar daar is niets van te zien. Het eiland wordt omringd door weelderig groen. Eén van ons meent de zeearend te zien vliegen. We varen Oostwaarts naar een ander eiland waar we voornemens zijn te overnachten. Het is even zoeken, waar we kunnen aanlanden. Na het opzetten van de tentjes gaan we zwemmen in het ondiepe water. De stilte wordt slechts onderbroken door meerkoeten, eenden en het geluid van de luchtverplaatsing door 10, 20 of meer paar vleugels bij het opstijgen van zwanen. Heel hoog boven ons vliegt een enkel vliegtuig geruisloos over.
De volgende ochtend vervolgen we onze weg naar Kampereiland. We leggen nog even aan in de haven, waar we vorig jaar geëindigd zijn. Ook nu weer worden we vriendelijk ontvangen. Na lunchtijd van de sluiswachter, mogen we mee de sluis in van de vrouwelijke sluiswachter, die zelf ook zegt te kanoën. Maar daarna weer druk aan het werk is. We vervolgen over het kronkelende Ganzendiep om bij de Paardeboer aan te leggen. We krijgen de mooiste plekjes, nabij het water, aangewezen. We zwemmen in het heldere water. Later, als de zwemmende kinderen en vissende ouderen vertrokken zijn staan we alleen. We genieten van een oranje gele maan, die een gezichtje lijkt te hebben. 
  
Bij zonsopkomst hangt de mist boven het water. We varen verder naar het Zwarte Meer, waar de toegang weliswaar te ondiep is voor overig vaarverkeer, maar niet voor onze kano’s. Een vaargeul van boompjes brengt ons tot buiten het verboden gebied.
In Zwartsluis zijn we tijdig voor de sluis, maar het is druk. Dus eerst maar lunchen.
Na het schutten varen we binnendoor door het mooie Belt-Schutsloot naar Sint Jansklooster. Op de camping is een tentenveldje aan het water met een gras-oever. Dus we hoeven weer onze kanokarren niet te gebruiken. 
Na een rustdag varen we via het dorpje Dwarsgracht, een mini-Giethoorn maar veel rustiger, naar Muggenbeet. De camping heeft een kade met rollers. Dat werkt prima. Op de camping rond een zwemmeertje is een reünie van vaarders van klassieke wherrys. De wherry is een houten Engelse roeiboot. Gelukkig varen ze de volgende dag niet, zodat wij alle ruimte hebben bij ons vertrek. Op naar Wetering, hemelsbreed 4 kilometer verder. We doen eerst boodschappen in Blokzijl, waar we van een vriendelijke bewoner onze kano’s langs zijn privé-aanleg mogen vastleggen. Na het doen van boodschappen varen we met een grote boog, via Nederland -het dorp- door de Weerribben. In Wetering krijgen we een mooie schaduwplek nabij het water. Op dezelfde camping komen later 5 Duitse mannen, die in drie 1-persoons en één 2-persoons opblaas-, plastic kano’s hebben gevaren. Leuk als kinderspeelkano, maar niet voor een lange tocht. De mannen zijn daar inmiddels zelf ook achter. Ze besluiten de volgende dag maar te gaan fietsen. Wij hebben een rustdag. 

Voor de laatste etappe gaan we eerst onder een lage brug door en via een meertje naar een nauwelijks bevaren sloot. We varen tussen riet en onder bomen door.  Het gaat net. Maar zo mooi! We zijn vroeg en kunnen in Kalenberg zonder oponthoud door motorbootjes onder de brug door. We pikken verderop de kanoroute op.
De bruggen zijn te laag voor de meeste motorboten. Dus het is rustig varen in dit prachtige gebied. Het water is glashelder en je kunt tot op de bodem kijken.  Onderweg komen we nog een clubgenoot tegen. We kletsen bij en gaan vervolgens ieder een andere kant op. Begin van de middag komen we in Ossenzijl aan, waar onze tocht eindigt.

8 Dagen vakantie met veel mooie ontmoetingen en gesprekken. Het blijft voor anderen bijzonder, dat drie grij(n)zende (nou ja, glimlachende) vrouwen ieder in een kano, waarin alle kampeerspullen, inclusief kookspullen, een trektocht maken. Maar wat is dit fijn!

Manon, Marian en Birgit

Canal Cleanup Leidsche en Oude Rijn

Zaterdag 26 juli was de Canal Cleanup Leidsche en Oude Rijn, een traject van Utrecht tot Katwijk van 64 km, opgesplitst in trajecten van 4 km. Op elk traject ging een groep mensen, met prikstokken en vuilniszakken, zwerfvuil verzamelen. De meeste groepen gingen over land, maar er waren ook kano- en roeiverenigingen opgetrommeld die het afval uit de Rijn visten.

Kano Rijnland was met 7 kanoërs: Noemi, Nicole S., Manuela, Anita, Richard, Nicole K. en ik (Hilde) We hebben traject 18 gedaan vanaf de Does tot de Zijlpoort. De wildwaterboot was heel wendbaar, de canadese kano kon in alle hoekjes komen, en de zeekajaks hadden het hoogste tempo. Het eerste stuk Rijn vanaf de Does was heel schoon, maar toen we Leiden in kwamen vonden we van alles, waaronder ook zware dingen zoals een speciekuip waar al het vuil in kon. Ongeveer 10 kilo. En een kussen voor een ligstoel, zo zwaar dat we hem niet op de kano konden hijsen, maar aan een touw konden slepen. Vol met water zeker 20 kilo, gedroogd zal er misschien 2 kilo van overblijven.

Het eindpunt was Brasserie De Poort, waar we de prikstokken konden inleveren, het afval mochten dumpen en een drankje kregen aangeboden. Daar ontmoetten we ook de mensen van traject 19 die gezellig bij ons aansloten.

Het was een leuke activiteit en een gezellige dag. We hopen hiermee – al is het maar symbolisch – de wereld een stukje schoner te hebben gemaakt.

Hilde van der Linden

Rondje Ameland 18-20 juli 2025

Deelnemers: Mathijs, Dirk, Saskia, Frank en Jaap

Verslag: Jaap

‘Heeft u een goede reis gehad?’ wil de juffrouw van de receptie weten, duidelijk de standaardvraag waarmee de bezoeker welkom wordt geheten. ‘We komen over zee met de kano, het was hard werken tegen een straffe oostenwind en het zeulen met de kano’s over het strand en de duinen ging ook niet vanzelf. Maar we hadden er veel plezier in dus ja, de reis was goed. Of we met de auto zijn, luidt de volgende – ook standaard -  vraag. ‘Natuurlijk niet muts, ik zeg je net dat we…’ maar dat zeg ik niet, ik houd het netjes en ontken met een vriendelijke glimlach.

Het was me het dagje wel. We steken om half zeven de koppen uit de tent om te zien dat… er niets te zien is vanwege de dichte mist. We gaan toch maar ontbijten in de hoop dat de mist wordt verdreven door zon en wind. We hebben een prachtige plek bij de Waddenhaven van Ameland, met een magnifiek uitzicht (alleen nu even niet) op het droogvallende Wad. We zijn de vorige dag bij hoogwater overgevaren van Holwerd naar Ameland, met de stroom mee en twee vingers in de neus. We maken ons klaar voor vertrek met de bedoeling om door de zeestraat Borndiep, die Ameland van Terschelling scheidt, langs de Noordzeekust tot halverwege het eiland te varen. De Waddenzee loopt leeg en daardoor krijgen we, ook geholpen door een zwakke oostenwind, een flinke duw in de rug richting Borndiep. Met zicht op de vuurtoren van Hollum gaan we aan land voor een lunchpauze en om moed te verzamelen voor het volgende traject: de Noordzeekust met een aantrekkende oostenwind tegen.

De branding is hier op de westpunt, bij aflandige wind, te verwaarlozen dus met een nagenoeg droge kuip steken we van wal. Na het ronden van de punt komen we in aanraking met de volle zee en die is niet mals. We krijgen de wind pal tegen en de kort op elkaar volgende steile golven, waaronder enkele op het punt van breken staan, vergen onze uiterste concentratie. Dit houden we een paar uur vol, met een pauze tussendoor waarvoor we de branding moeten trotseren, totdat we vinden dat het genoeg is. De boten gaan op wieltjes en we sjouwen ze over het strand naar de duinen in de wetenschap (GPS en Google Maps!) dat aan de andere kant een fietspad ligt. Zo lopen we het laatste stuk naar Camping Duinoord, een enorm uitgestrekt duingebied met trekkersveldjes, caravans, campers en vaste huisjes.

Het heeft de nacht van zaterdag op zondag af en toe zachtjes geregend, maar om zeven uur, net als we aan het ontbijt zitten, gaan de hemelsluizen open. Inpakken bij deze bui is geen optie, dus we kruipen in de tent en stellen het vertrek uit tot nader order. Tegen acht uur wordt het droog en een dik halfuur later staan we klaar om over het duin te klimmen. Het paadje omhoog is ‘verhard’ met stro waar de wieltjes verrassend goed mee overweg kunnen. Op weg omlaag komen we in rul zand waar de boten alsnog gedragen moeten worden. Dat gaat goed in teams van 4 dragers met het commentaar ‘Das sieht aus wie ein Begräbnis’ van een toekijkende campinggast (zelf ook kajakker maar dan in een wildwaterbootje) die even later de handen uit de mouwen steekt en twee rondjes meedraagt. Zo kunnen we om beurten even rusten.

Met een zwakke oostenwind tegen zetten we koers naar het Pinkegat waar we rond het middaguur aankomen. Er staat een lichte stroming naar buiten, nog een goede reden (naast het versterken van de inwendige mens) om neer te strijken op een zandplaatje dat net tien centimeter boven water uitsteekt. Nu nog wel. Na de koffie en de bammetjes verdwijnt de plaat onder water en voordat de boten wegdrijven stappen we in om ons met de opkomende vloedstroom mee te laten nemen. We worden onmiddellijk afgestraft wanneer we een paar keer een bocht willen afsnijden naar drie boeien verderop. Straf? Welnee, dit is de echte waddenbeleving, het wachten op het stijgende water om de platen te kunnen passeren. We volgen daarna braaf de boeienlijn over het wantij naar de volgende geul waar de verwachte tegenstroom nog niet op gang gekomen is. De laatste hindernis wordt gevormd door de plaat die de Zuiderspruit scheidt van de pier van Holwerd. Hier lopen we opnieuw vast en wel op mosselbanken waar je het niet in je hoofd moet halen om je met de handen op de bodem af te zetten. Deze ondiepte blijkt het restant te zijn van een dam die in het verleden Ameland met het vaste land verbond. Deze dam, aangelegd in 1871-1872, heeft een kleine 10 jaar lang stand gehouden, tot de winterstorm van 1881-1882 grote gaten in de dam sloeg en het onderhoud werd opgegeven. Gelukkig maar, zo blijft er een goede reden om naar de overkant te peddelen voor wie te beroerd is om de veerboot te nemen.

De Grevelingen, een beste plas water

Verslag door Jessica Langenhoff

Vorig jaar waaide het veel te hard en werd het de Braassem. Dit jaar ging ik graag voor een herkansing. En dat pakte boven verwachting goed uit.

Op pad
Het is al een paar dagen redelijk stabiel goed weer en op vrijdagmorgen komt de mail van Mark: de tocht gaat door. Lijstjes geraadpleegd: wat moet er allemaal mee? Met een volle fiets meld ik me even voor 8.00 op de vereniging. Langzaam sluiten meer mensen zich aan, in totaal 14. Nog drie mensen komen rechtstreeks naar Bommenede aan de Grevelingen. Deelnemers variëren van zeer ervaren zeevaarders tot mensen die net de beginnerscursus hebben afgerond. Voor meerdere mensen is dit de eerste ervaring met groot water. Verrassend snel gaan alle boten, zwemvesten en peddels op de trailer, op daken en in auto's. Mooi op tijd rijden we weg.

Van 30 cm water naar 30 cm golven
Via allemaal smalle weggetjes bereiken we de Werkhaven bij Bommenede en daarnaast is een strandje, beschut achter een dammetje. We worden gewaarschuwd voor scherpe mosselschelpen. Goede schoenen aan en voorzichtig met overboord reiken. Kaarten worden uitgedeeld en het vaarplan besproken. Alweer gaat alles soepel en we kunnen het water op. Het is eerst nog even ondiep maar voorbij de dam is het meteen duidelijk: dit is groot water. Het is helder en er zijn kwalletjes. En er is golfslag, maximaal ca 30 cm hoog.

Van punt naar punt
Tegen de noordenwind in gaan we van ton naar ton, het is net 'follow the dots'. Ons doel is de Archipel, een eiland met steigers voor de grotere jachten en een strandje voor zwemmers. Daar kunnen ook wel een paar kajaks liggen. Tijdens de picknick vraagt de boswachter ons om het looppad vrij te maken voor de andere eilandbezoekers. Ze zijn niet erg gecharmeerd van zo'n grote groep kajakkers. We zijn wel een rustige groep, vinden ze. Gelukkig werd het toch al tijd om verder te gaan dus we stappen weer in.

Wind in de rug
Het wordt steeds drukker met flinke zeiljachten. Sommige gaan echt hard, ook door de  toenemende wind, van 3 naar ca 4 Bf. We geven ze duidelijkheid door dicht bij elkaar te blijven varen. Het plan wordt een beetje aangepast: uit de buurt van de vaargeul op weg naar het zuiden. Wind in de rug is een machtig gevoel en de golven zijn wel flink maar ook leuk. We gaan nog een keer aan land voor een pauze. Dan met halve wind het laatste stukje naar de auto's terug. Pas op, buiten de strekdammen blijven want het kan ondiep zijn! Een paar mensen nemen nog de kans om te rollen voor we weer terug zijn.

Deels geluk hebben, deels wat je samen doet
Langzamerhand slaat bij mij de vermoeidheid toch een beetje toe. En dan is er nog de terugweg: alles inladen, naar de club, boten spoelen en alle andere spullen. Dat is een nadeel van zout vaarwater: het is veel werk. Ik heb het er graag voor over. Dat we dit met zo'n mooie groep mensen kunnen doen, dat is deels geluk. Het weer heb je niet in de hand en dit was echt perfect. En deels doen we het samen: een tocht voorbereiden, de vaarleiding van Frank en Mark en de samenwerking in de groep waardoor alles zo soepel verliep.

Moe maar voldaan neem ik thuis een Skuumkoppe en ik eet een flink bord maaltijdsalade. Nog nadeinend typ ik dit verslag. Bedankt allemaal, tot een volgende keer!


Over de Grevelingen
De Grevelingen is het grootste zoutwatermeer van Europa. Het was een zeearm maar na de Watersnoodramp zijn er twee dammen geplaatst waardoor er geen getijdenverschil meer is en geen stroming. Door verdamping is het zoutgehalte hoger dan in de zee. Het gebrek aan stroming zorgt ook voor minder zuurstof. De natuur heeft daar last van en daardoor is er minder leven dan in de Oosterschelde. Evengoed zagen we zeehondjes, vissen en kwalletjes.
Grevelingenmeer - Wikipedia

Met een kajak over een klif. De vele verrassingen van de Small Isles

Organisatie: Marian en Paul van de Dutchseakayakers

Deelnemers: Monique, Rob, Jannie, Tjeerd, Vera, Saskia

Verslag: Saskia (Kano Rijnland)

“De weersvoorspellingen zien er goed uit”, zegt Paul vrijdags tijdens de briefing op de camping in Arisaig. De hele week windje 2-3. Dat is precies wat we nodig hebben. Het plan is namelijk om een zevendaagse kajakexpeditie langs de zogenaamde Small Isles te maken, een eilandengroep ten zuiden van het Schotse eiland Skye. Doel is om noordwaarts langs de kust naar Mallaig te varen, en over te steken naar Skye. Via de eilanden Soay, Rum en Canna kajakken we naar Eigg, en liefst nemen we ook het mini-eiland Muck nog mee, om een week later weer terug in Arisaig aan de komen. Maar als iets me deze week heeft geleerd, dan is het dat een tochtplan slechts papier is, in deze regio althans. De Small Isles worden ogenschijnlijk beschut door de eilanden die samen de Buiten-Hebriden vormen.  Behalve dan wanneer het zuidwestenwind is, want op die dagen blaast de wind frontaal op de eilanden, en kunnen er zomaar deininggolven van meer dan vijf meter ontstaan. Dit, gecombineerd met de vele regen die nu eenmaal bij Schotland hoort, en de onmogelijkheid om windkracht en richting meer dan één dag vooruit te voorspellen, maakt de kans op het winnen van de Lotto aanzienlijk groter dan het succesvol ronden van de Small Isles, Daar zullen we tijdens onze trektocht zelf ook achter komen. 

De eerste dag begint goed. De zon schijnt, en we varen met een stevige rugwind naar Mallaig.  Er is zelfs nog tijd voor een stop in het stadje: nog even genieten van croissants en koffiekoeken, de komende week wordt het alleen nog havermoutpap en droogvoer. Aangekomen op de Point of Sleat op Skye kamperen we in een prachtige groene baai, en hoewel het om 23 uur nog licht is maken we toch een kampvuur. Een goed begin. 

Wanneer ik de volgende ochtend wakker wordt ziet het er heel anders uit. Het heeft de hele nacht geregend en de lucht is grijs. Wanneer ik voorzichtig onder de tent door gluur slaat de schrik me om het hart: Het charmante geitenpaadje dat vanuit de heuvels via mijn tent naar de kampvuurplek leidt, is plotseling veranderd in een stromende rivier. Binnen 2 seconden zit ik op mijn hurken als een gek mijn slaapzak en kleding in waterdichte zakken te proppen. Vervolgens schuif ik alles kletsnat in mijn kajak en in de stromende regen werk ik mijn pap naar binnen. Hoe ik alles weer droog krijg is van latere zorg. Ook Paul en Marian zijn niet ongeschonden uit de nacht gekomen. Zij werden wakker van een watervalletje dat tijdens de nacht is ontstaan en gezellig klaterend de tent in loopt.

Op het water lukt het snel om alles te vergeten. Door de stroming,  gecombineerd met de zuidwestelijke wind die beukt op de landpunt, zijn er wispelturige clapotisgolven ontstaan en tegelijk is er sprake van een flinke deining. Adrenaline alert! Marian schreeuwt dat we zo ver mogelijk bij de kliffen vandaan moeten blijven. Ik vind het zelf best spannend, maar Priem, mijn Romany kajak, vermaakt zich opperbest en springt als een veulen door de golven. Binnen de kortste keren staat de zee vol witte schuimkoppen. Het is onmogelijk om met dit weer nog een oversteek te maken en we besluiten in de baai te kamperen. De stevige wind biedt me mooi de kans om mijn spullen te drogen.

Ook de volgende dag is het weer nog ongeschikt om te varen en we maken een wandeling door het moerassige achterland. Alles staat vol met varens en heerlijk geurende gagelstruiken. Af en toe spotten we een orchidee met tere lila blaadjes. De volgende dag hebben we een gunstig ‘weather window’ te pakken en varen we naar Rum. We kamperen op misschien wel de mooiste kampeerplek waar ik ooit heb gestaan. Als de zon even schijnt ziet het eruit als een tropisch eiland, met een wit strand en azuurblauwe zee. We worden vergezeld door edelherten die in grote groepen op het eiland leven. Er is een waterval die uitkomt in een kronkelend riviertje. Een prachtige plek om een bad te nemen en het zoute water van je huid te spoelen.

Ook de oversteek naar Eigg op dag vijf verloopt voorspoedig. We kamperen in een baai waarvan het zand een hoog fluitend geluid maakt wanneer het wordt bewogen door de wind of voeten, en daarom Singing Sands wordt genoemd. We worden omgeven door hoge kliffen, wat een beschut gevoel geeft. Er is een kampvuurplek, een wild klaterende waterval die we gebruiken om te douchen, en om ons heen grazen schapen. We sluiten de dag af met kampvuur en Schotse whisky, ook al zitten we in de miezerregen.

Vanaf hier verandert het karakter van onze reis. Je kunt je zelfs afvragen of het nog wel om een kajakexpeditie gaat. Terugkijkend hebben we waarschijnlijk evenveel gewandeld als gevaren. De wind blijkt in de nacht namelijk zodanig te zijn aangetrokken, dat er van kajakken geen sprake meer is. Regen valt met bakken uit de hemel, er staat een fikse branding en de zee is gevuld met schuimkoppen. We besluiten naar de ferry te wandelen, zo’n 7 km verderop. Monique en Rob moeten op tijd terug zijn in Newcastle, om de boot van zaterdag te kunnen halen. Dat betekent dat we morgen terug moeten naar het vasteland. We willen zeker weten of we kajaks mee kunnen nemen op de lokale ferry, in het geval het niet mogelijk is om terug naar Arisaig te kajakken.  De lokale bevolking maakt ons direct duidelijk dat de wind de komende dagen alleen sterker wordt. We eten een warme maaltijd in het enige restaurant en als zojuist opgerichte eilandraad maken we een plan: omdat een plek op de ferry voor acht boten zeker niet gegarandeerd kan worden zullen morgenochtend Rob en Monique vanuit Singing Sands naar een grotere baai varen, een tochtje van 10 minuten. Vanaf hier kunnen ze met een kanokarretje naar de ferry wandelen.

Op dag zes schiet ik ’s ochtends om zes uur, zonder ontbijt, in mijn droogpak, klaar om Monique en Rob uit te zwaaien en ze zo nodig een zetje te geven. Maar dat blijkt niet nodig. De branding is veel te hoog en krachtig. Als we het veilig willen houden zit er niks anders op dan sjouwen. Zonder klagen of mopperen en met vereende krachten tillen we als een stel sherpa’s de twee kajaks over de kliffen (wat je allemaal niet kan doen op een marsreep…) en via een schapenpaadje naar de hoofdweg. Zij zijn gelukkig op weg. De vraag is vervolgens: wat doen we als achtergebleven groep van zes? Proberen we in de middag met laagwater naar de ferryhaven te varen, zodat we morgen ook meekunnen? De weersvoorspelling is inmiddels dusdanig dat het zelfs niet meer verantwoord lijkt om te kamperen in de baai. Staand op het strand maakt Paul samen met ons een risico-analyse. De belangrijkste boodschap is dat je daarbij alleen naar de feiten moet kijken. Dat je een ferry hebt geboekt die misschien gaat missen, of een belangrijke afspraak op je werk, dat doet er even niet toe. In ons geval zijn de feiten: windkracht  5 met windstoten 7-8, Zuidwestelijke wind, en onderweg geen beschutte aanlandingsplekken. Dat maakt het makkelijk, we zitten hier voorlopig nog even vast.

Gelukkig blijkt onze aanwezigheid als een lopend vuurtje over het eiland te zijn gegaan. Niet zo vreemd, met maar 100 bewoners. Charlie, de enige taxichauffeur van Eigg, brengt ons met een rammelende roestige bus naar de jeugdherberg. Paul: “Sunday the weather looks better and we can paddle back to Arisaig”. Charlie: “Ay, indeed, indeed, surely someday you can paddle back….”. Een profetische uitspraak?

Blijkbaar word je als kajakker niet als toerist gezien, maar als gast. We worden namelijk meteen uitgenodigd om ‘s avonds in het dorpshuis deel te nemen aan een dorpsavond. Er zijn Peruanen op bezoek om kennis en ervaring uit te wisselen over zelfbestuur. De bewoners van Eigg zijn sinds 1997 namelijk eigenaar van alle grond, en bepalen samen het bestuur en dus ook de toekomst van het eiland. De Peruanen hopen hier ideeën op te doen hoe ze ook het heft in eigen hand kunnen nemen om zo exploitatie van hun leefgebied in de Amazone te voorkomen. Na afloop is er cabaret, muziek en Schotse dans, en we worden verwend met heerlijk eten. We voelen ons bevoorrecht uitgerekend hier te zijn gestrand.

Op zaterdag slapen we uit, lunchen uitgebreid en bezoeken de brouwerij op het eiland, die net als de boomkwekerij en het stroomnetwerk gezamenlijk bezit zijn. Wederom niet gevaren, maar wel 15 km gewandeld. Iedereen voelt zich uitgerust en opgeladen en we hebben zin om te peddelen. Dat zal ook wel moeten, want op maandag moeten we allemaal op tijd in Newcastle zijn.  Vera en ik hebben onze reservering (voor de zondag) zelfs al een dag moeten verplaatsen. In de ochtend brengt Charlie ons zo ver als mogelijk met zijn bus bij Singing Sands en we namen afscheid met een ferme Schotse hug. Snel boten inpakken en droogpakken aan, want het is nog 11 zeemijl varen.

De zee heeft echter andere plannen met ons, want als we eenmaal op het strand staan blijkt de branding nauwelijks te zijn ingezakt, en bovendien onvoorspelbaar: als je even denkt “nu gaat het wel”, verschijnen er plotseling drie dumpers achter elkaar. Levensgevaarlijk, want het risico bestaat dat je een golf niet haalt, achterover wordt geworpen en je volgeladen kajak bovenop je krijgt. Bovendien ben je door alle kilo’s heel traag,  even aanzetten is er dus niet bij. Paul en Marian zal het met al hun ervaring wel lukken om de timing juist te krijgen, maar geldt dat voor ons ook?

We zullen moeten wachten op laag water, en duimen dat de kracht van de golven daarmee ook afneemt. Vier uur lang wandelen we minstens vijf keer heen en weer over de breedte van het strand, op zoek naar een mogelijke geschikte plek. We dragen alle boten even zo vaak heen en weer, en lopen elk kwartier de branding in om te voelen hoe sterk de golven zijn. We bediscussiëren zelfs de optie om ook alle overige zes kajaks over het klif te tillen. Om half drie durven we het aan, er zijn nog steeds hoge brekers, maar de kracht is wel afgenomen. Eén voor één peddelen we zo hard als we kunnen door de branding, luid joelend aangemoedigd door de rest. Het is gelukt, we hebben Eigg eindelijk verlaten!

Eenmaal door de branding heen worden we nog getrakteerd op een spectaculaire oceaandeining. Golven van bijna vijf meter hoog stuwen ons voort richting Arisaig, en de inmiddels vertrouwde alken scheren nog één keer om ons heen alsof ze ons vaarwel willen zeggen. Dolgelukkig komen we aan het begin van de avond eindelijk in de baai bij de camping aan. Ik herken nauwelijks iets, het voelt alsof we een hele maand op pad zijn geweest... 

Dank je wel Jannie, Tjeerd, Monique, Rob, Vera, Paul en Marian dat ik dit avontuur met jullie samen mocht beleven. We waren een gouden team. Paul en Marian van de Dutchseakayakers in het bijzonder dank voor alle goede zorgen, de vele leermomenten en het vertrouwen dat we van jullie hebben gekregen.

Top 10 Tips voor een kajakexpeditie

•        De Small Isles zijn een prachtige bestemming voor de geoefende kajakker. Zeevaardigheidsniveau is hier essentieel. Maar dat is niet het enige. Een dergelijke expeditie doet ook een beroep op je flexibiliteit, stressbestendigheid en relativeringsvermogen.  Het helpt wanneer je ervaring hebt met wildkamperen, en al vaker een kanokampeertocht hebt gemaakt. En als je niet houdt van klapperende tenten, sokken drogen in je slaapzak, en een week zonder douchen, dan kun je misschien beter naar de Hollandse camping in Frankrijk.
•        Een droogpak is essentieel in Schotland, zelfs in het zomerseizoen. Het weer is simpelweg te onvoorspelbaar en ik heb geen dag meegemaakt dat ik het té warm had in mijn pak.
•        Houd je plannen flexibel om optimaal gebruik te kunnen maken van gunstige ‘vensters’ te midden van overwegend sombere weersvoorspellingen.
•        Zorg ervoor dat je voldoende eten meeneemt. Je kan de hele week leven op Adventure Food. Maar wanneer je, zoals ik, daar geen liefhebber van bent, zijn er genoeg andere opties: gedroogde ravioli, noedels met curry, en kant-en-klare lunchbowls. Aangevuld met noten, mini-paprikas, gedroogde worstjes en harde kaas kun je de week prima doorkomen. In mijn geval lukte het bovendien makkelijk om al mijn eten voor de hele week in mijn dagluik te krijgen.
•        Neem ook voldoende water mee. Omdat je onderweg voornamelijk gaat wildkamperen, is de kans niet groot dat je onderweg vers water vindt. Je hebt per dag 2-3 liter water nodig, om te drinken, te koken, te wassen en tanden te poetsen. Een waterfilter is ook aan te raden.
•        Met zoveel kilo’s in je boot is een goede trim noodzakelijk. Zorg ervoor dat zware bagage zoveel mogelijk onderin en dichtbij de cockpit wordt gepakt. Water kun je (gedeeltelijk) ook achter je stoeltje kwijt.
•        Gezien de wind is het noodzakelijk dat alles onderdeks wordt gepakt. Dus ook je helm, én je kanokarretje, inclusief de wielen. In het geval van mijn Romany is dat een uitdaging, want met slechts 4.85 lengte kan mijn kajak minder herbergen dan gemiddeld. Het is aan te raden voorafgaand aan een expeditie altijd proef te pakken. En als de deksels op je luiken toch enigszins bol staan: hoe meer je komende dagen eet en drinkt, hoe makkelijker alles erin zal gaan. Tot het moment dat je toch dat flesje Schotse whisky in de punt weet te proppen.
•        In Schotland mag je kiezen tussen wind óf midgets. Op het moment dat de wind zakt, dan zijn ze er: ze zitten in je broek, haar, in je gezicht en op elke andere plek die niet bedekt is. Neem dus een hoofdnet mee, en eventueel dunne handschoenen. En Deet helpt ook, maar de Schotten zelf hebben hun eigen (naar eigen zeggen betere) variant: Smidge genoemd.
•        Afgezien van de wollen kleding onder je droogpak heb je weinig kleding nodig. Wat ondergoed, warme sokken en een warm jack en dan heb je het wel zo’n beetje. Belangrijker zijn een regenpak en waterdichte laarzen. Draag je rubberlaarzen dan zijn wollen sokken essentieel, anders is je lot een week lang koude voeten.
•        Speciaal voor iedereen met lang(er) haar: als je geen zin hebt om de hele week met een marmot op je hoofd rond te lopen (dat beest heeft immers ook eten nodig, en aandacht): vlecht je haar in. De kapper kan het ook voor je doen. Je bent gegarandeerd de hele week verlost van wassen en kammen.

Extra: Dierenleven

De Small Isles staan bekend vanwege de rijke fauna, zowel in en boven het water, als op het land. Het water tussen de eilanden zit vol met dolfijnen en bruinvissen en er is geen dag voorbij gegaan dat er geen nieuwsgierige zeehonden rond de kajak hebben gezwommen. Ook de otter hebben we verschillende keren gespot. Zelf vond ik de bunzing bijzonder die Marjan en ik op een van de eerste dagen op Skye zagen in een rivier. Hij sprong behendig van steen naar steen en schoot voor onze voeten weg. Het eiland Rum staat bekend om zijn edelhertenpopulatie. Al sinds 1972 worden ze bestudeerd in het Isle of Rum Red Deer Project. Maar het meest heb ik genoten van de vogels. Zo zie je regelmatig zee- en steenarenden boven de rotsen zweven. Op het strand van Rum bewonderden we in de avond een groep Jan-van-Genten, die om de beurt een duik in het water maakten, jagend op vis. Ze leken verdacht veel op bommenwerpers. Het eiland Canna is bekend vanwege de grote populatie papegaaiduikers. Maar wij hebben vooral de gewone zwart-witte alken bewonderd. Ze cirkelden vaak in grote groepen om onze kajaks. Prachtig om te zien, zoals ze met hun torpedo-lichamen over het water scheerden en tussen de golven door manoeuvreerden.

Verslag Beginnerstocht zondag 22 juni

Zondag 22 juni was het zover, onze eerste vaartocht na het doorlopen en met succes voltooien van de introductiecursus.

Wij waren ook de eerste die de cursus overdag hadden gekregen, 10 woensdagmiddagen onder leiding van Mathijs en Hilde. (wie nu nog de spatzeilen verkeerd hangt....)

We hadden net de langste dag achter de rug en een korte nacht geslapen maar we hadden er zin in.
Zaterdag was het nog een tropische dag geweest, nu was het gelukkig iets koeler en een beetje bewolkt, met zelfs kans op klein buitje, daardoor minder pleziervaart en meer ruimte voor onze 'soms nog ongecontroleerde' peddelslagen.

 De vaarbegeleiders (5 stuks) waren keurig op tijd en de verse leden druppelden binnen met als het goed is hun eigen toegangssleutel op zak.
Al snel heerste op de vlonder een georganiseerde chaos, 19 kajaks tegelijkertijd op de vlonder en de groentjes op zoek naar peddels, spatzeilen en zwemvesten en bezig om de bagage op de juiste plek in de boot te krijgen.
Maar even voor tienen lag iedereen op het water om via een vlot gelegd vlotje de instructies van Leen te ontvangen. Klokslag 10 uur verlieten we het nu al vertrouwde watertje voor het clubgebouw. De grote groep vormde al snel een lang lint aan de rechterkant van de Does met Mathijs en Femke voorop, Carolina en Hilde in het middenveld en Leen achteraan als bezemboot.

We waren nog niet op de oude Rijn en eerste spetters vielen al. Na enkele weken droogte in Nederland was een beetje neerslag welkom, alleen niet nu. Het was echter al snel weer droog en vol goede moed peddelden we richting de stad, op weg naar onze eerste stop bij het Van der Werffpark.
Omdat het weer nog een beetje onbestemd leek, was het heerlijk rustig op het water. Het aanmeren en het op de kant trekken van de kayaks was met de lage oever in het park een makkie.
Toen we wat gedronken hadden, een sanitaire stop gemaakt en we weer het water op wilden, hoorden we rommelen in de verte. Volgens de buienradar was het een licht onweer wat gelukkig snel leek weg te trekken.
De leiders gaven na 10 extra minuten, safety first, het vertreksein en zo voeren we verder het Rapenburg op. Hier was het ook heerlijk rustig en niet voor niets, het begon iets harder te regenen. Ik wilde mijn regenjas aantrekken die ik onder de spankoorden voor mij had geplaatst, verkeerde plek want door de druppels van mijn peddel was mijn regenjas al doorweekt. Bij Molen De Put gekomen was het gelukkig alweer droog. We gingen nu terug richting stadscentrum en bij Annies kozen we de linker rijnarm, de oude Rijn.

Ik stelde me voor dat de terrasbezoekers met afgunst keken naar ons 'sportievelingen', naast de suppers die we af en toe ook tegen kwamen. En wat is Leiden toch mooi vanaf het water, je bekijkt de gevels toch anders dan als je door de stad loopt.

Uiteindelijk kwamen we aan bij het Ankerpark waar we de lunchbreak gingen doen. Met al wat meer ervaring lagen alle kajaks snel in gelid op het droge, wat altijd weer een kleurrijk plaatje oplevert. Iedereen haalde zijn eten en drinken te voorschijn en sommigen hadden geluk om op een gemeentebankje te kunnen zitten. De ervaren begeleiders zetten hun hightech aluminium stoeltjes in elkaar om 'comfortabel' te kunnen zitten. De, voor een fotoshoot, aanwezige fanfare, konden we niet overhalen om voor ons een deuntje te spelen.

Nadat nog wat plassers brasserie de Poort hadden bezocht konden we verder. Het weer was aardig opgeknapt en dat was te merken aan de groeiende hoeveelheid plezierbootjes. Allemaal klaar liggend langs de kant, wachten we op het seintje van Mathijs, die strategisch positie had gekozen, hij kon goed zien of er nog bootjes onder de Schrijversbrug vandaan kwamen. Uiteindelijk konden we als groep snel oversteken en Leiden verlaten richting de Spanjaardsbrug. Weer als groep verzamelen om de drukke Zijl over te steken en met zijn allen tegelijk linksaf de Zijl op. De Zijl was ondertussen een flinke klotsbak geworden. Onze kleine bootjes werden goed door elkaar geschud, gelukkig had bijna iedereen een zeekayak gekozen dus wat golven konden we hebben. Onze ervaren kanopolo'er Marcus probeerde met hekgolven mee te surfen, soms moet je het kayakken wat spannender maken. Ik was wel blij toen we uiteindelijk rechtsaf de Wetering opvoeren, dat is toch iets meer ontspannen varen.

Klokslag 3 uur kwamen we weer aan bij het clubgebouw, en ik was blij, nul keer omgekieperd. Dat is voor het eerst, met de cursus ging ik altijd wel gewild of ongewild kopje onder. Het was ondertussen zo lekker warm weer geworden dat Leen en Marina spontaan in het water sprongen en ik ook nog even met de gedachte speelde om wederom een nat pak te halen. Maar dit keer wilde ik thuis niet weer natte kleren gaan wassen.

Onder het genot van een biertje praten we nog even na en ik kwam erachter dat na een dagje kajakken een biertje er best wel in hakt. Al met al een fijn en leerzaam dagje.

Fred Mugge

De introcursussen zijn afgelopen: Examen bijzonder succesvol verlopen

Op 19 juni j.l. was het zover; de deelnemers van de introductiecursus mochten na 10 weken opleiding en oefening laten zien wat ze in huis hadden. Dat was heel wat; 17 van de 18 deelnemers zijn geslaagd.

Het examen werd in geheel nieuwe stijl afgenomen. In circuitvorm mochten de deelnemers hun vaardigheden tonen onder het toeziend oog van een aantal instructeurs. Tussen de kunststukjes door werden ze in de gelegenheid gesteld om hun theoretische kennis te etaleren.

Na het circuit werd op een spetterende manier afgesloten met een noodstop en een gecoördineerd omslaan.

Onder het genot van een drankje en het inmiddels traditionele stukje taart heeft iedereen zijn clubdiploma en bijbehorende sleutel in ontvangst genomen.

We kijken terug op een geslaagde hele fijne cursusperiode. In verband met vele nieuwe nationaliteiten moest de uitleg tweetalig worden gegeven. Speciale dank aan Gaston voor het simultaan vertalen.
Daarnaast bedanken wij iedereen - niet in de laatste plaats de deelnemers - die heeft bijgedragen aan het succesvolle verloop van deze cursus, voor hun inzet en enthousiasme.

Wij wensen Bernardo, Irma, Fred, Gaston, Simon, Noemi, Morten, Martin, Michelle, Marina, Elisabetta, Marcus, Werner, Roy, Marjan, Zab, Len en Ingrid veel vaarplezier en zien iedereen graag terug op het water.

Tot ziens, See you soon, A presto, Te vejo depois, Bis bald, Vi ses snart, Do zobaczenia wkrótce, Sien jou binnekort

Introductiecommissie

Kanoweekend 2025

Dit jaar logeerden we op camping 'De stierop' aan het Uitgeestermeer in het plaatsje Woude.
Een camping met clamping (luxe tent) en mogelijkheid om met eigen tent te staan.

Na het afladen even afgekoeld met een zwempartij aan de steiger, waarna we een gemeenschappelijke maaltijd bereidden onder toeziend oog van de 2 chefs Amber en Elly. De wraps gingen er wel in! Dank aan de chefs.

Na de afwas is een korte tocht gemaakt over het Uitgeester en Alkmaardermeer om het eiland waarop Woude en de camping liggen. Mooie avond, wel af en toe oppassen voor de snelle motorboten. De snelheidslimieten worden standaard overschreden!. 

Tweede dag naar de Zaanse Schans

Vanuit de camping is het ongeveer 10 km naar de molens van de Zaanse Schans. Beroemd over de hele wereld. Vanaf de camping via de Tapsloot de Zaan op met aan de oever een mooi stukje industrieel erfgoed. Zeepfabriek de Adelaar de vleugels hebben een spanwijdte van 6 meter. 

Enkele kilometers verderop bereikten we de Schans en gingen enkelen aan land bij de eerste molen, terwijl de anderen een drijfpauze hielden. Gadegeslagen door een aantal nieuwsgierige toeristen.  

Hierna verder via de ringvaart de wijde wormer naar Jisp. Het water om Jisp staat bekent om de zuigende modder onder je boot. Vooral als je net als Amber met een groenland peddel vaart. Jaap stelde voor dan maar te gaan punteren.  Aan het eind van de Zwet ligt de vestiging van Bloem. Ondanks het goede voornemen van menigeen om niets te kopen gingen sommigen toch voor de bijl. Maar weersta al dat moois maar eens. De boot van Julienne werd gratis gerepareerd, het stoelbandje brak 100 meter voor aankomst.  Naast Bloem ligt een mooi sluisje wat gratis wordt bediend, zo kwamen we weer terug op de Zaan, richting de camping.  Onder het genot van een drankje nog wat nageborreld en genoten van de voorbije tocht van 23 km. In de avond nog een mooie voettocht over het eiland alwaar door sommigen gegeten werd in het restaurant het Kombof.

In het sluisje aan het einde van de Poel

Derde dag Eilandpolder

Na in de nacht wakker te zijn geworden van een klap onweer en vanaf 6 uur een eindeloze rij vliegtuigen. Was er vandaag de tocht naar de door uitgestrekte droogmakerijen van Beemster en Schermer omringde Eilandspolder. 
Dit waterrijke gebied, met zijn weidse graslanden en glinsterende meertjes, is een perfekte plek voor een kano dagtocht.
We vertrokken vanuit het meest noordelijke stukje van de polder nabij Schermerhoorn.
Het is ook weidegebied en aangezien het broedseizoen eindigt op de 15e juni, werd er volop gemaaid. Een mooie combinatie van de geur van versgemaaid gras, gezang van weidevogels en een blauwe strakke lucht verwelkomde ons.

Een tocht van ongeveer 18km door al dan niet brede watergangen en veel vegetatie. Onderweg kon de wulp en grutto worden waargenomen tevens
watervogels (smient, plevieren). Het eerste dorpje wat aangedaan werd was Grootschermer met de bekende beeldentuin van de kunstenaar Nic Jonk.
De beeldentuin hebben we alleen vanaf het water bezichtigd. Bezichtiging van de tuin is alleen op afspraak.

Pauze bij Grootshermer

Beeldentuin in Grootschermer

Daarna via de dorpen Noordeinde en Craft naar het historische plaatsje de Rijp. Midden in het dorp bevindt zich een antiek sluisje wat ook nog wordt bedient. We  maakten er geen gebruik van aangezien we dan op de ringvaart van de polder zouden uitkomen. Hierna was het nog een uur terug peddelen naar het beginpunt.  

Hiermede was het mooie weekend afgesloten en keerden we terug naar Leiderdorp.

Volgend jaar weer een nieuwe editie

Namens de VWC , dank voor jullie positieve bijdrage aan deze tocht.

Jan Cees 

foto´s: Jaap en Daila  

Kaarten van de gevaren routes Eilandspolder en Zaanse schans

Deelnemers dit jaar:

LKV Bankje in onderhoud.

Het was een mooie lentedag, die zaterdag 5 april. Vóór de gebruikelijk Buurman & Buurman bijeenkomst, zat ik wat vroeger als normaal op het bankje bij de toegangsbrug in het zonnetje. Terwijl ik om mij heen keek, viel het mij op dat het hout van het bankje heel nodig wat onderhoud nodig had. Dus zijn Buurman & Buurman de zaterdag erna begonnen met het demonteren van het bankje en de houten planken hiervan hebben we kaal geschuurd en in de grondverf gezet. Geschuurd en in de grondverf gezet en geschuurd en in de grondverf gezet en vervolgens konden we aan het aflakken beginnen.

Het leek mij een leuk idee om de bank in de kleuren van ons logo te schilderen. Dit moest ook een aantal malen gebeuren, zeker met het gele deel, want die kleur wilde maar niet dekken. 

Afgelopen zaterdag, 7 juni, vonden we dat het goed genoeg was en hebben we de bank weer in elkaar gezet en natuurlijk getest.....

En ........ goed bevonden.

Ajeto!

Buurman & Buurman

4 nachten legaal wildkamperen in Friesland

Zaterdag 3 mei 2025 Vlist, Lek, Vlist

Drie keer overdragen 30 kilometer in 5 uur Frank, Jos, tekst: Sophie Vaarleider: Jaap '

Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan...'

Jos dicht een paar maal de eerste zin van dit gedicht. Het landschap waarin wij varen doet hem denken aan Marsmans Holland.

Het was een moeizaam begin van de dag. Terwijl een ijsvogel in grote baan om het clubgebouw vliegt en kauwtjes iets eten wat blijkbaar op het pad ligt, redderen de mannen: De sleutel van de trailer blijkt onvindbaar en de reserve trailer dient ter plekke, middels improvisatie, gerepareerd te worden.

Op onaangetaste waterwegen wanen wij ons geheel alleen, elders wordt naar ons getoeterd en gezwaaid. Ook tijdens onze wandeling door het romantisch Schoonhoven, met de kano's op karretjes, trekken we bekijks. Het steigertje waarlangs wij weer te water gaan is in gebruik genomen als terras. Duidelijk varen wij waar weinig gevaren wordt. Toch zijn de aanlegplaatsen onderweg in goede staat. In Haastrecht te water, Vlist, Grote Kerkvliet, Achterkade, aan de Lansing pauze bij een tot appartementen omgevormde watertoren. Zwanen vliegen over ons heen, flitsen van opspringende vissen, futen met gestreepte kinderen op de rug. Jaap en Frank zien een slangetje zwemmen, met een bruin kopje. Wilgen katjes landen zacht op het water en lammetjes drinken bruusk bij moeder in de luwte van appelbomen. We varen onder een water-viaduct door. Het lekt een beetje, daaronder. En dan varen we ineens dood op een huis dat midden in het water is gezet, heel vreemd. "Ben je blond !?", roept Frank, dat is het gemaal ! Vanuit dit twinkelend landschap over naar de ruigte van de Lek met zware boten en boeggolf. Het is een zonnige en, in eerste instantie, windstille dag. Het stille water in de polders voelde dik. Het water in de Lek daarentegen leeft. We surfen op de golven van het vrachtverkeer. Terug via Schoonhoven en het andere deel van de Vlist. Waarover ik al sprak.

Sophie

Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan, rijen ondenkbaar ijle populieren als hooge pluimen aan den einder staan, en in de geweldige ruimte verzonken de boerderijen verspreid door het land, boomgroepen, dorpen, geknotte torens, kerken en olmen in een grootsch verband, de lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord, en in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord.

Hendrik Marsman

Kanotocht Nieuwkoopse Plassen zondag 13 april 2025

Verslag (korte tocht) door Anita Opdam

De weersvoorspellingen waren niet al te best voor zondag maar gelukkig klopte er weer helemaal niets van. Met een heerlijk zonnetje wel een beetje wind en geen spatje regen was het een topdag om te varen.

Rond kwart over 10 lagen we in het water en vertrokken we als één groep om later op te splitsen in twee groepen: 10 voor de lange tocht en slechts 3 voor de ‘korte’ tocht. We kwamen nagenoeg tegelijk aan dus de vraag is of we heel sloom hebben gevaren, te lang gepauzeerd of dat de tocht toch langer was. Maar goed dat maakt mij allemaal niets uit want het was prachtig. Dit laagveenmoeras is echt een vogelparadijs.

We meanderden door het nu nog lage riet en hebben wel drie keer de purperreiger gezien. Wat een elegantie en zo mooi van kleur. Ook zagen we een ooievaar en nog vele andere vogels. Vorig jaar broedde er zeearenden dus ik bleef turen of ik ergens de ‘vliegende deur’ zou zien. Die hebben we niet gespot maar dus alle reden om terug te komen met de kano of als wandelaar.

We hebben twee keer gepauzeerd op een eilandje net uit de wind. Er wordt overal gewerkt aan de kades en drijvende toiletvoorzieningen. Zomers zal het hier heel druk zijn maar vandaag was het echt rustig op het water!

Het was weer een heerlijke offline dag midden in de natuur; een soort mini vakantie. Dank aan de organisatie en de vaarleiders!

Verslag 22 km variant door Victor van Horssen

Zondag 13 april gingen 13 mensen op pad voor een tocht over de Nieuwkoopse plassen. Na de gebruikelijke schermutselingen voor de zetelverdeling gingen alle auto's via een eigen route op weg naar het startpunt. De auto met trailer identificeerde zich aan het einde even als fietser, maar kwam, na tot inkeer gekomen te zijn, iets na de andere auto's op de vertreklocatie aan.

Nuttig weetje: Natuurmonumenten heeft op deze locatie, Werkschuur de Kievit bij de Woerdense Verlaat, een openbaar en voor iedereen toegankelijk toilet en douche.De vaarleiders Jaap en Jan Cees hadden 2 routes voorbereid, van respectievelijk 22 en 16 km. Ook mensen die niet zo ver wilden varen, of die nog niet zo lang varen, konden zo een relaxte dag hebben. Jan Cees voer met 2 dames de kortere route, de andere 10 deden de langere route.

Het weer werkte mee. Het was droog en doordat we beschut voeren merkten we amper iets van de wind, ongeveer windkracht 3.Het gebied is prachtig, we voeren slingerend door het groen. Onderweg zagen we midden in het gras op de kant een zonnepaneel. Birgit legde uit dat het diende om te helpen het veen nat te houden. Wat wij Nederlanders al niet bedenken.

Tijdens de koffiepauze ging een zak met heerlijke stroopwafels rond. Een uitdaging om voor een stroopwafel over een houten stam over het water te lopen werd echter niet aangegaan.

Marian had niet alleen aandacht voor de mooie omgeving maar ook voor enkele medevaarders, die misschien te ver in een gesprek opgingen en die omgeving mogelijk misten. Gelukkig bleek dat ze naast het gesprek ook oog hadden voor de mooi meanderende Meije.

De favoriete lunchplaats van Jaap hebben we overgeslagen om niet te lang na de andere groep terug te zijn. Mocht je een volgende keer mee gaan dan kun je hem daarnaar vragen.

De terugweg ging over de Zuideinder- en Noordeinderplas. De wind was inmiddels vrijwel gaan liggen waardoor het een ontspannen stuk was. 

Beide groepen kwamen op bijna hetzelfde moment terug, dus de timing was goed. Snel en efficiënt werden alle boten opgeladen en voor we het wisten waren we op de terugweg.

Als je van stilte, groen en kronkelend water houdt dan zijn de Nieuwkoopse Plassen een absolute aanrader. We hebben volop genoten. En met 2 tochten van verschillende lengtes was de dag geschikt voor zowel beginnende kanovaarders als meer ervaren vaarders. 

We zijn onze vrijwilligers Jaap en Jan Cees dankbaar voor het uitzetten en begeleiden van deze 2 tochten!

Onderweg hebben we natuurlijk volop dieren gezien. Zoals eenden met nog piepkleine kuikentjes, reigers, fazanten enzovoort enzovoort.

Hieronder enkele foto's voor een impressie.

Het kaartje is van de tocht van 22 km.

Vrijwilligers / helpers gezocht voor Watersportweek Prinsenstichting

De vakgroep Beweging organiseert weer een Watersportweek voor de cliënten van de Prinsenstichting van 12 mei - 16 mei 2025. Ze kunnen dit alleen maar doen, dankzij de hulp van vele vrijwilligers.

Ze zoeken mensen die met de cliënten willen varen in een 2 persoons-kajak of Canadese kano. Er wordt ook gevaren met SUP-planken. In de haven of bij de instapsteiger verleen je hand- en spandiensten bij het in- en uitstappen.
Voor meer info: Klik hier

Roptazijl-Vlieland-Roptazijl

Twee weken geleden zijn Arie, Dirk en ik met de NZKV van Roptazijl naar Vlieland gevaren. Op zaterdag heen, en maandag terug. Op zondag was er ook nog gelegenheid om 'even' op en neer naar Terschelling te kajakken, om een appelpunt te kunnen eten bij De Walvis. 

Vooral tijdens de overtocht naar Terschelling hadden we op de zandbank met de naam Engelschhoek te maken met leuke golven. Maar op de weg terug naar het vasteland was het bijna windstil. Dat gaf tochtleider Govert Plugge de gelegenheid om deze prachtige foto te maken van Dirk en mij op het Wad. Waar ergens in Nederland kun je nog zulke leegte ervaren?

Saskia

Schoolsport: vrijwilligers gezocht

Vanaf 9 mei starten we elke vrijdagavond van 18:00 tot 19:30 uur met jeugdtrainingen. We geven een cursus voor schoolsport en benaderen oud-deelnemers. Ook gaan we volop promoten via socials, het lokale suffertje en natuurlijk mond tot mond reclame.

Flyers liggen fysiek op de club, neem gerust wat mee en hang ze op waar je maar kunt! Digitaal ook verkrijgbaar via de links hier beneden.

Jeugd training

Kennismakings cursus

Kun je helpen met trainen, promotie of organisatie (af en toe mag ook)? Laat het dan de Polocommissie weten. Alle hulp is van harte welkom.

De introductiecursussen gaan weer van start!

Vanaf 16 april gaan de introductiecursussen weer van start. Dit jaar met een primeur; er is voor het eerst een cursusgroep overdag, namelijk op de woensdagmiddag. Een tweede groep is op de donderdagavond gepland. In totaal starten we met 16 deelnemers. Natuurlijk staat er ook een  tocht in het weekend op het programma, en wel op 14 of 15 juni.

Zoals bekend, worden de boten voor de deelnemers met voorrang gereserveerd door de commissie Introductie. Uiteraard zal alles in de agenda op de bar worden vermeld.

Wij wensen alle deelnemers en instructeurs een leuke en leerzame cursus toe!